PERSONAL | EEN JAAR VERDER
21 oktober 2013. De dag dat mijn leven drastisch veranderde.
Het was de eerste dag van de herfstvakantie, 's ochtends vroeg en ik haal een bakje yoghurt van beneden om die op te eten terwijl ik in mijn studieboeken duik, want ja: de examens stonden voor de deur. Maar wat ik op dat moment niet wist, was dat ik nooit mijn boeken zou bereiken.
Half 10 's ochtends en daar lig je dan. Onderaan de trap, niet bewust van wat er gebeurt is en kermend van de pijn. Gevallen, van helemaal bovenaan naar beneden.
M'n broertje was thuis en stormt naar beneden om te kijken wat er aan de hand was. Ik wil overeind komen maar m'n lichaam wil niet, dus probeert m'n broertje me omhoog te tillen: weer niet. In paniek belt hij mijn moeder op haar werk, die op haar beurt mijn oma belt om langs te komen.
M'n broertje was thuis en stormt naar beneden om te kijken wat er aan de hand was. Ik wil overeind komen maar m'n lichaam wil niet, dus probeert m'n broertje me omhoog te tillen: weer niet. In paniek belt hij mijn moeder op haar werk, die op haar beurt mijn oma belt om langs te komen.
Half 11 's ochtends, oma is gearriveerd en ziet me onderaan de trap liggen. Ze weet niet wat ze moet doen en belt de huisarts, die langskomt. Ondertussen was het half 12, lag ik nog steeds op de grond en kon ik niks. Toen de huisarts aankwam en m'n lichaam controleerde was zijn veronderstelling dat ik flinke kneuzingen had en dat het vast niets ernstigs was. Toch was er een kans van 1% op breuken en liet hij een ambulance komen, puur om dingen uit te sluiten. En daar ging ik dan, gespalkt op de brancard de ambulance in. Ik heb er nog steeds lichte trauma's aan..
Tijdens de rit naar het ziekenhuis ging er van alles door me heen. Wat nou als er wel breuken zijn? Kan ik ooit nog wel lopen? Ben ik zo meteen weer thuis? Ik wist het niet. Ik werd op van alles getest en werd door meerdere scans gehaald. En na dit alles, kreeg ik het verschrikkelijke nieuws te horen. Want hoe klein de kans ook was, 1%, het was toch raak. Ik had twee rugwervels gebroken, waarvan eentje zodanig dat een operatie noodzakelijk was.
Het was alsof mijn wereld instortte. Het was maandag en ik kon vrijdag pas geopereerd worden, maar ik mocht helemaal niets bewegen. Deed ik dit wel, dan kon dat fatale gevolgen hebben op zenuwen. En als je je helemaal niets kan en mag, besef je pas hoe vaak je wat doet. Eten ging niet zelf, drinken niet, naar de wc gaan ging al helemaal niet. Dagelijkse dingen waar je helemaal niet bij nadenkt.
Uiteindelijk is de operatie goed verlopen. Ze hebben de wervels vast gezet met pinnen en staven zodat het kon genezen. Na 10 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis, maar toen begon de ellende pas echt: revalideren. De revalidatie werd geschat op ongeveer een jaar. En ik moet zeggen dat ik dat flink onderschat heb. Ik ben nu een jaar verder, maar nog lang niet waar ik zijn moet wat mijn rug betreft.
Het frustrerende was, dat mijn hoofd wel wilde, maar mijn lichaam niet. Ik kon mijn examens niet doen, ik kon niet uitgaan, niks. Uiteindelijk ben ik in maart gestopt met school en heb mij volledig op revalidatie gericht. Een goede keuze want ik ging met sprongen vooruit! In juli stopte ik weer met fysio en ergotherapie en had ik bijna geen pijn meer.
Hoe het er nu voor staat?
Niet al te best. Ik ben sinds 1 september weer aan m'n opleiding begonnen en het gaat helemaal niet lekker, want het is nog steeds veel te zwaar voor mijn lichaam. Werken kan ik niet. In februari moet ik weer onder het mes: de pinnen moeten eruit. Ik zie er erg tegenop, maar probeer het positief in te zien. Als het goed is, wordt het alleen maar beter.
Elke dag wordt ik weer met mijn rug, of met de trap geconfronteerd. Leuningen laat ik niet meer los. Een litteken van ruim 20 cm op mijn rug. Mensen die vragen waarom je niet kunt bukken, of zeggen dat je je niet zo aan moet stellen.
Ik ben mij nog elke dag bewust van het feit, dat het nog erger had kunnen zijn. Dat ik ondanks de vreselijke pech, geluk heb gehad. Als ik wél was opgestaan, had ik een dwarslaesie gehad, verlamming, waardoor ik niet meer had kunnen staan.
Ik heb aan mezelf veel verandering gemerkt. Ik ben volwassener geworden, leef van dag tot dag. Het kan zomaar over zijn, zo blijkt maar weer. Ik merk ook, dat ik mij sterker doe overkomen dan ik daadwerkelijk ben. Ik moet ook haast wel. Je rug is een heel belangrijk onderdeel van je lichaam, het belangrijkste, want zonder kun je niks. Elke keer sta je toch maar weer op, omdat je met niks doen, niks bereikt.
Het beste advies wat ik je mee kan geven, is naar je gevoel luisteren.
Mijn gevoel zei me niet op te staan, waardoor ik nog steeds kan lopen.
Mijn gevoel zei ook dat ik mijzelf boven school moest zetten, waardoor ik in maart stopte, en met sprongen vooruit ging.
Natuurlijk heb ik mijn slechte dagen, en mijn zwakke momenten, maar weet je wat?
Ik ga door. Er leiden meerdere wegen naar Rome, ik kom er wel.
Het belangrijkste is dat ik nog sta, en ik ben sterker dan ooit.
Lots of love,
Kelly
♡
Uiteindelijk is de operatie goed verlopen. Ze hebben de wervels vast gezet met pinnen en staven zodat het kon genezen. Na 10 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis, maar toen begon de ellende pas echt: revalideren. De revalidatie werd geschat op ongeveer een jaar. En ik moet zeggen dat ik dat flink onderschat heb. Ik ben nu een jaar verder, maar nog lang niet waar ik zijn moet wat mijn rug betreft.
Het frustrerende was, dat mijn hoofd wel wilde, maar mijn lichaam niet. Ik kon mijn examens niet doen, ik kon niet uitgaan, niks. Uiteindelijk ben ik in maart gestopt met school en heb mij volledig op revalidatie gericht. Een goede keuze want ik ging met sprongen vooruit! In juli stopte ik weer met fysio en ergotherapie en had ik bijna geen pijn meer.
Hoe het er nu voor staat?
Niet al te best. Ik ben sinds 1 september weer aan m'n opleiding begonnen en het gaat helemaal niet lekker, want het is nog steeds veel te zwaar voor mijn lichaam. Werken kan ik niet. In februari moet ik weer onder het mes: de pinnen moeten eruit. Ik zie er erg tegenop, maar probeer het positief in te zien. Als het goed is, wordt het alleen maar beter.
Elke dag wordt ik weer met mijn rug, of met de trap geconfronteerd. Leuningen laat ik niet meer los. Een litteken van ruim 20 cm op mijn rug. Mensen die vragen waarom je niet kunt bukken, of zeggen dat je je niet zo aan moet stellen.
Ik ben mij nog elke dag bewust van het feit, dat het nog erger had kunnen zijn. Dat ik ondanks de vreselijke pech, geluk heb gehad. Als ik wél was opgestaan, had ik een dwarslaesie gehad, verlamming, waardoor ik niet meer had kunnen staan.
Ik heb aan mezelf veel verandering gemerkt. Ik ben volwassener geworden, leef van dag tot dag. Het kan zomaar over zijn, zo blijkt maar weer. Ik merk ook, dat ik mij sterker doe overkomen dan ik daadwerkelijk ben. Ik moet ook haast wel. Je rug is een heel belangrijk onderdeel van je lichaam, het belangrijkste, want zonder kun je niks. Elke keer sta je toch maar weer op, omdat je met niks doen, niks bereikt.
Het beste advies wat ik je mee kan geven, is naar je gevoel luisteren.
Mijn gevoel zei me niet op te staan, waardoor ik nog steeds kan lopen.
Mijn gevoel zei ook dat ik mijzelf boven school moest zetten, waardoor ik in maart stopte, en met sprongen vooruit ging.
Natuurlijk heb ik mijn slechte dagen, en mijn zwakke momenten, maar weet je wat?
Ik ga door. Er leiden meerdere wegen naar Rome, ik kom er wel.
Het belangrijkste is dat ik nog sta, en ik ben sterker dan ooit.
Lots of love,
Kelly
♡
5 reacties
Wow, heftig. Dit doet me beseffen hoeveel geluk ik heb gehad. Ik ben in 2008 ook van de trap gevallen, een marmeren trap, helemaal van boven naar beneden gevallen. Ben er gelukkig met een zware hersenschudding van af gekomen. Jij had minder geluk. Maar je hebt een hele weg afgelegd en elke dag sta je weer verder dan gisteren! Positief blijven is denk ik het belangrijkste. Het allerbeste met je herstel! X
BeantwoordenVerwijderenWat een verhaal! Wat vreselijk om zoiets te moeten meemaken. Mijn grootste angst is echt om van de trap te vallen, ik droom er zelfs over. Veel succes met je verder herstel!
BeantwoordenVerwijderenWat ontzettend heftig. Zo zie je maar dat ongelukken in een klein hoekje zitten.. Knap dat je je verhaal zo met ons deelt. Keep your head up! Sterkte x
BeantwoordenVerwijderenWat een heftig verhaal! Ik kan me niet voorstellen hoe zoiets moet zijn zeg.. Heel veel sterkte met alles en ik hoop dat je er weer helemaal bovenop komt! Wat knap dat je toch zo positief blijft :)
BeantwoordenVerwijderenWow, erg heftig zeg! Ik wens je heel veel sterkte!!! Wat goed dat je zo positief in het leven staat!
BeantwoordenVerwijderen